Poesía

MARILAR ALEIXANDRE
Lugar: Monte Louro

as pedras baleirándose por dentro
minerais rotos  desfacendo seixo
oferta de acougo
á que ninguén atende

é esta luz a que non deixa oír
outras chamadas
é o louleo na xunqueira
enganando os sentidos
vento vento  marcando o rumbo ao caos

nunha existencia paralela
fariamos unha casa un faro
no seu cume de batracio
as ras cantarían á noite
para espantar as avésporas
do insomnio
   
      o toxo cismaría
en florecer todo o ano
as súas espiñas tradeando na man
un furado cada mes
o prezo da viaxe

mais non esperes
que o prezo desta viaxe
sexan uns poucos furados

(De Catálogo de velenos, 1999)

Muros

Como curiosidade, esta outra casa preto da Igrexa de San Nicolás tamén temos a casa do seu marido Manuel Murguía

Como curiosidade, esta outra casa preto da Igrexa de San Nicolás tamén temos a casa do seu marido Manuel Murguía

http://www.casamuseomanuelmaria.gal/portada.htm

Rúa F,2, Cospeito, detrás do Concello

Outeiro de Rei (Rúa F, nº 2), por tras da Casa do Concello.

Web da Casa Museo

Manuel María na wikipedia

Placa de Manuel María na Praza Maior de Lugo:

 Sen metafísica poética digo o meu mensaxe:
 vivide.
 Sen berros que cheguen ás entrañas:
 vivide. Vivir sempre.
 Vivir agora, denantes e despois.

De Sonetos á Casa de Hortas:

Non hai no mundo ser tan desolado,
compañeiro da rosa ruborosa e
solidario irmao do desgraciado.
Eu nacín nunha casa moi fermosa e,
nela, deixei o meu pasado,
o tempo da nenez, o soñó ousado
e a miña adolescencia tormentosa.
A claridade volvéuseme foscor
malia vivir en min o grande encanto
da casa patrucial que quero tanto.
Eu son, amiga, feliz co teu amor
e co gozo sinxelo deste canto
que purifica e sublima a miña dor.

 

Eu, que ía p'ra morgado ou vinculeiro,
da grande e vella casa de labranza
perdín -cousas da vida- tal herdanza,
que o destino marcoume outro roteiro.
E convertinme case en estranxeiro,
nun excluido da fe e da esperanza,
do que moito se esforza e non alcanza
a condición auténtica de herdeiro.
Usei o tempo, teimudo e ilusionado,
na procura do lugar máis axeitado
para vivir a vida verdadeira...
E todo inútil. Non din enraizado.
Grazas a ti, Saleta, compañeira,

Como a propia novacarta.eu, Manuel María era un namorado da Carta Xeométrica de Domingo Fontán e así a tiña entre as súas pertenzas.

Estabas queda á tardiña
¡O sol reflexaba en ti
tódalas cores que tiña!
Ó chegar as Primaveiras
¡as oucas con flores brancas
a engalanarche as ribeiras!
Eras vidro quedo e verde.
¡En ti sonaban os sinos
de Lucerna e de Valverde!
Miña, Lagoa de Cospeito:
¡has vir comigo, metida
no máis fondo do meu peito!
Manuel María
Lembranza da Lagoa de Cospeito

http://www.ibader.org/archivos/docs/a_lagoa_de_cospeito.pdf

http://www.casamuseomanuelmaria.gal/upload/user/ruta-lagoa-de-cospeito.pdf

 

 

Tumba de Álvaro Cunqueiro: "Eiquí xaz alguén que coa súa obra fixo que Galicia durase mil primaveras máis"

Álvaro Cunqueiro

Manuel Leiras Pulpeiro. Poeta, médico, lexicógrafo, etnógrafo, político progresista e republicano, patriota, masón, filántropo, humanista, foi coñecido como o “médico dos pobres”

2 fotos: No Cemiterio Vello, na parte civil, pola súa condición de masón Tumba de Manuel Leiras Pulpeiro. Poema de Leiras Pulpeiro a carón da súa tumba da súa autoría (ver texto a continuación Se cando me fine…).

http://academia.gal/figuras-homenaxeadas/-/journal_content/56_INSTANCE_8klA/10157/27947

http://cadernodeantonioreigosa.eu/2015/10/dietario-de-mondonedo-25-de-outubro-de-1854/ poema musicado.

dous poemas:

Se cando me fine, as campás…

Se cando me fine, as campás
do meu lugar non me choran;
se, onde os meus, achegadiña
non abren logo, a miña cova,
e enriba dela non poñen
roseiras de rosas roxas,
ben roxas, como as que eu coido
con amor na miña horta;
que non me chamen para o ceo,
que non vou, non sendo á forza,
sen botarme antes, de noite,
pola aldea de riola,
ata que comigo pegue
quen me requira e me ouza
e faga tanguer as campás;
e que, onde quero, me poñan,
e, despois ao pé meu teña
roseiras de rosas roxas.

 

Cantares Gallegos

Versos 1-44.

Todos me dicen que espío,

Que logo me leva o aire;

Y-a culpa tenma un nubeiro

Que se me puxo por diante.

 

Con me casar como quixen,

E tel-o ceio n-a casa,

N'hay noite que non me acorde

D'as noites de muiñada.

 

¡Dios che pague a tua esmola,

Cariña de repinaldo!

Non che coidei que tiveses

Corazonciño tan brando.

 

Anque che son d'a Montaña,

Andoche ben limpa e fresca;

Que, anque che son d'a Montaña,

Non che son d'as carrachentas.

 

Non se acanea unha folla;

Todo esta noite está calmo;

¡Ai, quén poidera decire,

Co-a mau n-o peito, outro tanto!

 

¡Quén fora reichiño ruibo

Pra cantar n'a tua figueira,

Pra non salir do teu horto,

Y-aniñar n-a tua silveira!

 

Como te ves con camisa,

Xa coidas qu'eres grandeza;

Non sal o toxo de toxo

Por froleado que esteña.

 

Non quero a vida d'a vila,

Anque folgada m'a dean;

Quero ir e vir pol-os pousos

O sol y ô aire n-a aldea.

 

Váite, barruzo, que veño

Co-a miña mantela nova;

Váite, barruzo, d'a festa,

Que quero dar catro voltas,

 

Queren que queira un toupizo,

Con cara e corpo de cepo;

Y-eu busco moza galana,

E de corpiño bringuelo.

 

Mentras n'apadrel-o neno,

Farruco, non che perdono;

Non che perdono ¡así morras!

Xa que dixeche qu'é d'outro.

 

[...]

 

Tumba de Leiras Pulpeiro

Poema de Leiras Pulpeiro

En Memoria dos veciños asasinados en Ribadeo. Unha foto placa homenaxe no cementerio vello de Mondoñedo a sete veciños de Ribadeo e Viveiro que foron represaliados en 1936.

http://www.blogoteca.com/doural/index.php?cod=88922

Panteón de Pascual Veiga

Rúa Leiras Pulpeiro, 15

27740 Mondoñedo, Lugo