El Parque de Santo Domingo de Bonaval
El Parque de Santo Domingo de Bonaval es un parque de Santiago de Compostela (España). Está situado en una colina al noreste de la ciudad histórica, en el barrio de San Pedro, cerca del acceso tradicional a la ciudad por el camino francés.
San Domingos de Bonaval 15703 Santiago de Compostela (A Coruña)
O parque de San Domingos de Bonaval
Parroquia: Santa María de Armenteira
Lugar: O Busto Petróglifos circulares, cervos e un labirinto
Nesta zona do Perdouro podemos atopar espectaculares estruturas de Formación Candana, as dobras que presentan os materiais cuarcíticos e que se poden visualizar no apartado Zona xeolóxica do Perdouro. Estes materiais están intensamente dobrados como consecuencia dun proceso de deformación de tipo comprensivo que tivo lugar ao longo de varias fases e que se coñece como oroxenia hercínica ou varisca. A etapa máis intensa desta formación coincide co Período Carbonífero, que comprende entre os 360 e os 290 millóns de anos.
Nas catro primeiras imaxes pártese dunha panorámica da zona para ir achegándose cada vez máis ás formacións que destacan na paisaxe.
A quinta imaxe mostra con detalle as incrustacións de cuarzo na cuarcita. As cuarcitas corresponden a un ambiente de praia, areas de cuarzo. A partir dunha fractura nas cuarcitas circula un líquido hidrotermal que ascendeu desde o interior da terra cargado de cuarzo. Por presión do fluído vai aumentando a fractura da cuarcita, vaina abrindo e cada vez se introduce máis fluído cargado de cuarzo que se vai solidificando e aumentando a fractura ata formar un filón.
A partir da sexta imaxe pódese observar como as incrustacións de cuarzo, material moi duro pero moi fráxil, sometidas á acción erosiva do mar acaban por modelar o territorio e ofrecer as fermosas formacións da denominada igrexa de Coedo.
Igrexa, polos fermosos arcos esculpidos polo mar nun filón de cuarzo, a modo de cúpula. Coedo, semella derivar de coído, nome de pequena enseada con cantos redondeados pola acción do mar.
A última permítenos admirar a beleza da estampa que xorde do baile entre os astros e a Terra.
Burela é un enclave xeolóxico privilexiado. Ten declarado, na zona da Marosa, un punto de interese nacional, e outro de interese internacional, na zona de Castrelo-Perdouro.
Na zona de Castrelo, antiga praia e hoxe parte do peirao sur do porto de Burela, conflúen a Rasa Cantábrica eo chamado Batolito de San Cibrao-Burela e conforman un punto de interese xeolóxico a nivel internacional.
A Rasa Cantábrica é unha zona achaiada existente entre o mar e os montes da Cordilleira Cantábrica. Comeza en Cantabria e remata en Burela. A Rasa está formada por cuarcitas de entre 570 e 540 millóns de anos.
O Batolito de San Cibrao-Burela é unha enorme masa de granito que ocupa a zona norte de Lugo, desde Burela á ría de Viveiro. O granito que se atopa en Castrelo é o denominado granito de dúas micas de gran grosor. A súa orixe está en relación coa oroxenia hercínica.
Nesta zona podemos atopar espectaculares estruturas de Formación Candana, as dobras que presentan os materiais cuarcíticos. Estes materiais están intensamente dobrados como consecuencia dun proceso de deformación de tipo comprensivo que tivo lugar ao longo de varias fases e que se coñece como oroxenia hercínica ou varisca. A etapa máis intensa desta formación coincide co Período Carbonífero, que comprende entre os 360 e os 290 millóns de anos.
Grupo de Arqueoloxía da Terra de Trasancos
https://gl.wikiloc.com/rutas-outdoor/petroglifos-vilarmaior-11238895
http://anuariobrigantino.betanzos.net/Ab1999PDF/1999%20021_034.PDF
http://anuariobrigantino.betanzos.net/Ab2009PDF/2009%20011_030%20TOPOS.pdf
Petróglifos de Vilarmaior: Calvela e Montañés de día
Alfoz
Desde Ferreira do Valadouro pola estrada LU-P-0101, ao pé da subida ao Cadramón, atópase o indicador que sinala a ruta que leva á Pena Abaladoira. Tamén se pode acceder desde Castrodouro (Alfoz).
A pena abaladoira é un gran bolo granítico de 4 m x4 m x5 m cun peso aproximado de 20 toneladas. Posúe coviñas e posibles restos de ter esculpida unha “bicha”, serpe xigante con cabeza humana.
Na antigüidade foi lugar de culto e rituais, e atribúense distintos poderes sanatorios e máxicos segundo varias lendas, que van desde cura de verrugas co sangue dos animais que sobre ela se sacrificaban, rituais de fertilidade e mesmo, dependendo de si se movía ou non, determinaba a inocencia ou culpabilidade dos reos, práctica presente ata o século XIII.
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
