Mapa por concello e tipo
Casa dos mosaicos. Rúa Doctor Castro
Rúa Nova. Porta Nova
Ronda Muralla 27001 Lugo
Oficina de Turismo da Xunta
Rúa Miño, nº 10-12, 27001-Lugo
tfno 982 870 492
correo-e oficina.turismo.lugo@xunta.es
Oficina de Turismo do Concello e Praza do Campo
tfnos +34 982 251 658 +34 982 297 347 correo-e lugoturismo@concellodelugo.org http://www.lugoturismo.com
Praza do Campo 11
27001 Lugo - Lugo
A oficina de Turismo xusto á esquerda
Praza do campo
Praza do campo
No San Froilán 2019
Praza Maior monumento a Luis Pimentel
- Luis Pimentel
- Praza Maior
- Praza Maior
- Luís Pimentel
Luís Benigno Vázquez Fernández-Pimentel,, máis coñecido como Luís Pimentel,
CUNETAS
(de “Outros poemas”)
¡Outra vez, outra vez o terror!
Un dia e outro dia,
Sen campás, sen protesta.
Galicia ametrallada nas cunetas
dos seus camiños.
Chéganos outro berro.
Señor ¿que fixemos?
-Non fales en voz alta-
¿Ata cando durará este gran enterro?
-Non chores que poden escoitarte.
Hoxe non choran mais que os que aman a Galicia-
¡Os milleiros de horas, de séculos,
que fixeron falta
para facer un home!
Teñen que encher ainda
as cunetas
con sangue de mestres e de obreiros
Lama, sangue e bágoas nos sulcos
son semente.
Docemente chove.
Enviso, arrodeame unha eterna noite.
Xa non terei palabras pra os meus versos.
Desvelado, pola mañá cedo
Baixo por un camiño.
Nos pazos onde se trama o crime
Ondean bandeiras pingando anilina.
Hai un aire de pombas mortas.
Tremo outra vez de medo.
Señor, isto é o home.
Todas as portas están pechadas.
Con ninguen podes trocar teu sorriso.
Nos arrabais
bandeiras batidas e esfarrapadas.
Deixa atrás a vila.
Ti sabes que todos os dias
hai un home morto na cuneta
que ninguén coñece ainda
Unha muller sobre o cadaver do seu home
Chora.
Chove.
¡Negra sombra, negra sombra!
Eu ben sei que hai un misterio na nosa terra,
Mais alá da neboa,
Mais alá do mar,
Mais alá da chuvia,
Mais alá do bosque.(TRISCOS
nai de Galicia)
Chámate Rosalía:
non vaias.
Nin camelias
nin campás.
Guinda ise delantal
de camposanto
que levache sempre.
Berra forte, érquete;
chama ós teus afogados
e ós teus mortos;
fálalles duro.
Na túa pelvis de seixo
hai un neno de terra.
Aí estás preñada
enriba do acantilado
frente a un mar tenebroso.
Berra forte, érguete.
Levanta as maos,
e abre ises ollos craros e limpos.
Olla ó ceo
Deus espera algo de ti.
" Non convén chorar máis.
Ela chorou por todos e para sempre.
Calemos...
Eu véxote así:
crespós nas estrelas,
ollos abertos de nenos mortos cravados nas salas do pazo
Calemos...
Nos currunchos acendéronse os altares do silenzo;
choiva de frores de estameña nos tristes pasadelos.
Coa túa boca torta chamas a mortos
e náufragos dende a solaina,
antre a brétema, en serán infinda.
Delantal de camposanto e campás antre mar e brétema;
barco negro e morto no camiño;
pómulos marelos deformes pola door;
balcón endexamais aberto cheo de paxaros e follas secas;
seios exprimidos hasta a derradeira gota de luz;
maos antre mirto e lúa, debaixo da auga verde do estanque.
¿Qué fas na serán que está esmorecendo sempre
ou na noite que endexamais se rematará ?
Sin corpo, sin traxe, sin bruído,
coroa de somas, música de pianos enloitados...
(Chove sobor das rosas e da escalinata do pazo). "
ENTERRO DO NENO POBRE
(de “Sombras do aire na terra”)
Punteiros de gaita
acompañabano.
O pai de negro;
no mar, unha vela
branca.
Os amiguiños levabano.
Non pesaba nada.
Abaixo, o mar;
o camiño no aire
da mañá.
Il iba de camisa limpa
e zoquiñas brancas.
Os amiguiños levabano.
Non pesaba nada.
ENTIERRO DEL NIÑO POBRE
(de “Sombras do aire na terra”)A POESÍA É O GRAN MILAGRE DO MUNDO
Insinareiche sin berros.
O poeta é un mestre sin ira.
Levareite ó meu reino,
onde te agarda
a bandeira da espranza.
Non che amostraréi aquéla
triste, abatida sobre o mastro,
solitaria baixo unha chuvia cincenta.
Estóu arrepentido de pensar
que o máis brosmo e brután dos homes
non poida descalzarse
pra entrar no noso reino.
(¡A poesía é o gran milagre do mundo!)
Eu faréi que olles a través das túas maos toscas
a luz da túa sangre.
Puliremos a túa frente de seixo
hasta case facela lúa.
Non che faréi erguer pesadas pedras,
nin subir o monte máis alto
onde cravada está
a bandeira do meu verso,
nin soster cos teus hombros as noites.
Todo esto xa o ten feito o poeta
por ti, pra ti e máis pra o mundo.
Eu asegúroche que quedarás enviso
fitando prás estrelas.
O xoto palpexar das túas maos
chegará a conocer as rosas invisibles na noite.
Sentirás o borboriño da propia sangre
i o silencio que todos levamos
cando digas:
os seos da miña amada…
Quedarás deslumbrado pola súa luz,
baixo da sombra verde no bosque.
(¡A poesía é o gran milagre do mundo!)
Faremos música do teu vocerío.
Eiquí estamos coa túa lingoaxe vulgar.
Nomearás calquera cousa
–árbol, cabalo, pedra…–
e veralos nacer coa súa vida máis íntima,
cos seus contornos máis puros.
Olla esa formiga,
ise argueiro mouro…
¿Qué delicados dedos de alfareiro
puideron modelar tan pequechiño corazón,
que latexa agora baixo dos altos árboles?
¿Non te decatas de que se movéu o silencio?
É esa noitarega
que nesgóu o bosque:
doces, xordas plumas,
abanador da noite.
Sombra do aire na herba, 1959.GALICIA
Carabela de xeada
Ou, os xordos cordames dun sono
e os verdes náufragos de pe
-apoiadas as súas maos nas lívidas tempas,
cando as furnas se abren
(as furnas que agardan os tesouros,
e aqueles que se fixeron
pra os pes dun morto divino)-
Pois ningún poeta soubo soster no seo carrelo
o peso do teu clamor,
por vez primeira
son eu o que tanxo ese xordos cordames.
Carabela xeada,
pantasma:
teño os teus tesouros,
as túas furnas,
os teus mortos.
O roncón do Norte,
o punteiro no doce val
duha gaita de dura pedra.
Ou, Galicia, a inmóbil,
lonxana, envisa,
soñando diante dun reloxo de pedra
que un esmacelado move.
As túas toscas mulleres,
agardando sempre
diante dun mar tebregoso.
E no acantilado dos duros queixelos
os ollos máis doces berran.
Cove, chove sobor dos bosques
de onde o noso misterio vén
-cabalos brancos portadores de brétema
nos seus lombos de nacar-
Cove, chove sobor dos bosques,
sobor do mar, sobor da herba mol.
E envólvenos un verde sono.
Campás invisibles soan,
e Ela na solaina sempre
como unha boneca de sombras.
Bastabales, Compostela...
Montaña sonora de tallada pedra.
Eu son o poeta elexido
pra fustigar, facer fuxir
os misteriosos cabalos de sombra.
Pasarán veloces na noite
polos fondos camiños
polos rios e as pontes de Roma
Ou, miña difunta,
miña morta.
¡Ou, miña gran amada!
OUTONO
Outono , alto outono:
destilado licor.
Ela espida, limpa,
nun sutuoso cadro,
(luminoso marfín)
Quixera ser ámbar
a folla.
Se batese o rio
sonaria a puro ouro.
Outono, alto outono.
Nada vibra
nin se derruba;
nada hai hostil na terra.
Almíbar transparente.
Sero, terso ceo.
Non percureis agora
o misterio.
VERAO
Os brancos cabalos do estío
polas portas en sombra
das nosas murallas entran.
Nas terras rosas dos meus altares,
a néboa dos ríos.
Grito en punta, diamante,
vencellos negros cortan o ceo terso.
Dareiche a miña alegre bandeira
para a torre da miña praza.
Tépeda prata e ouro fresco
nos brazos e os ombros.
A luz e maila sombra
dos seos tremelantes.
Sobre o río a tarde descende.
Naquela orela un misterio.
¡Que luz pra un cadro
antigo!
INVERNO
Deixaras caer as túas ricas roupas
sobre este chao miserento.
Estamos na máis humilde casa.
Pola única ventá
contemplamos os farrapos
deste día ditoso.
A chuvia bórranos
-pra delicia nosa-
os brancos, os luminosos
cabalos de estío.
Non queiras pensar
que sobre este ceo de mendigo
existe unha xoia brillante.
Estamos rodeados
dunha natureza miserenta.
Esta paisaxe
xa a presentimos alguha vez.
Viñemos aquí
por un raro pracer.
E unha extraña dita
rodéanos agora.
Este é o inverno,
pra nós sós.
A porta esta pechada.
A casa esta envolta
por unha chuvia en silencio.
Soamente duha solitaria árbore
tirouse un paxaro,
como unha bola de sombra,
sobre a tarde farrapenta.
Nestes recantos pobres
desta mísera estacia
brillarán as túas ricas roupas.
¡Aluma este mísero
e gozoso día
cos teus seos.
coas túas coxas pulidas
por unha soedade ditosa!
MARZO
Floretes loitan
nas encrucilladas,
axiles, rapidos,
logo rotos sobre as predras de rúa.
Sombras nos tellados,
negras, verdes, pesadas.
Eápido un anaco azul
quedase nunha pozaca.
As cornixas non teñen anxos,
a vila non é paisaxe;
as torres, quedas, presencian a loita
do vento nas rúas.
PAISAXE SEN HISTORIA
Era un aire novo,
virxe de pulmón.
Un novo mar,
virxe de náufragos.
Rosas sen estrear.
Vento sen ás
Luz sen prumas.
Camiño sen rodeiras.
A morte aínda non nacera.
Espello sen lembranzas.
¡Que trestura máis fonda en tódalas cousas!
¿Cando chegara a mao do home?
O MEU REFUXIO
¡Cantas veces tremei de medo,
pensando que se poden pechar as portas do meu refuxio!
Nin somente cabe un esmoleiro.
Alí chego coa a miña pobre carga
de refugallos, de lixumes...
que todolos ún recolle.
Pasa o tempo
E aquel montón escuro e triste
-ou, milagre, Señor-
convértese nun tesouro
brillante, de pedras preciosas.
Cántas grazas teño aínda que che dar.
A miña poesía, o meu reino, o meu refuxio...
E outra vez tremeando de medo
pensando que as portas pódense pechar.
de TRISCOS
¿----------------?
¡Pobres botas de náufrago!
Humildes solas rotas
de pé no chao do templo.
Á beira un sombreiro pintoresco
e un xunquiño inquedo,
a cabeza delongada,
o sorriso amargo.
¿Que fuxiu do seu traxe grotesco?
Silencio...
¡Non vos riades rapaces!
Ollade: é Charlot que esta rezando.
CANCIÓN PRA QUE UN NENO NON DURMA
Ao meu gran amigo Piñeiro
Non durmas
meu neno pequeno...
Bule, berra, chora.
Teu pai está fora.
Racha cos pés
esta sábana
de medo.
Non peches os ollos
neno pequeno.
O vento zoa,
non peches os ollos.
A morte
roida por fora.
Vexo o río mouro
e unha folla morta.
Bule, berra, chora.
Teu pai esta fora.
ECO
Crara vos de espello,
sen sangue nen roupa
con teus seos frios, coma o mirto,
mitade luz, mitade soma.
Nos teus cadrís duros
a luz fría
de un marfil vivo traes.
Do fondal do misterio do bosque
saís espida,
cas maos baleiras,
sen alento nen ar.
Circia como un lago morto
Crara vos entre follas.